Wednesday 9 April 2014

Ron's Mini Bio, deel 2: Mijn huwelijk en spiritualiteit!


In 1995 ging ik voor het eerst naar Gay Pride in San Francisco, twee weken lang me onderdompelen in dat enorme feest en tegelijkertijd die weergaloze stad en zijn omgeving goed leren kennen. En het jaar erop was het raak: toen ontmoette ik in mijn hotel degene die een paar jaar later mijn man zou worden. Daardoor is mijn leven volkomen veranderd. Eerst natuurlijk een jaar vol spanning van de lange-afstandsrelatie. We hadden toen torenhoge telefoonrekeningen en er stond niks op de bank van al het heen en weer vliegen naar de USA en terug. Eigenlijk al heel snel wisten we dat het menens was en uiteindelijk kwam Bill naar Nederland. Hij vond eigenlijk al snel werk in de internationale omgeving van Den Haag, en een paar jaar later zijn we dan ook in de “Haaglanden” gaan wonen. In Vlaardingen zijn we eerst in 1998 “gepartnerschapt” en later in Rijswijk getrouwd op 31 oktober 2002 (Samhain, voor degenen die dat iets zegt).

Bill heeft me in contact gebracht met drie zaken die in mijn verdere leven bijzonder belangrijk geworden zijn. Laat ik gewoon eens beginnen met datgene waarvan ik gemerkt heb dat sommigen dat vreemd, raar en zelfs wel een beetje eng vinden: mijn spiritualiteit. Bill bracht me in contact met “paganisme”; een moderne vorm van voorchristelijke op de natuur gebaseerde spiritualiteit. Wat hij me erover vertelde en wat ik erover las sprak me erg aan en voor ik het eigenlijk wist was ik daar ook volop mee in de weer: achtmaal per jaar een seizoensfeest vieren en na verloop van tijd ook stilstaan bij de betekenis van de volle maan.

Dat doe je dus via meditaties en rituelen, en dat is, als je daar helemaal niet mee bekend bent, vreemd en misschien ook wel wat ‘griezelig’. Ik heb in die jaren veel geleerd over mijzelf en vooral over hoe ik in deze wereld sta. Dat is tussen haakjes voor mij ook het belangrijkste doel van “spiritualiteit”: mezelf ontwikkelen tot een volledig mens in harmonie met zijn omgeving.
Na een jaartje of tien kwam ik zoetjesaan op een ander pad terecht, dat bekend staat als de Westerse Mysterietraditie, ook wel genoemd de “Yoga van het Westen”, maar dan “Yoga” in de zin van een geestelijke discipline. Dat pad bleek naar onvermoede diepten en hoogten te leiden en na enig aarzelen ben ik zo’n zes jaar geleden toch met ferme pas dat pad opgegaan. En ik ben er tot op de dag van vandaag dankbaar voor dat ik die stap heb gezet, want wat dat ‘werk’ me heeft opgeleverd is met geen pen te beschrijven. Dit is echt een enorm belangrijk onderdeel van mijn leven en het is precies dit wat bij velen tot onbegrip en onrust leidt, want “hij zal toch niet in een sekte zitten?”. Ik kan ieder gerust stellen: dat is niet het geval. Het gaat allemaal nog steeds om wat ik al schreef: mijn ontwikkeling als mens. En die is voorlopig nog lang niet klaar!

Volgende keer wat luchtiger zaken: hoe ik in de SciFi scene terecht ben gekomen, en hoe ik karateka geworden ben.

No comments:

Post a Comment